ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ

Ἱστορικόν σημείωμα

Ἡ ὀνομασία ΑΓΙΑ ΓΗ ἀναφέρεται εἰς οἱονδήποτε χῶρον ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἱερὸς. Ὅλαι αἱ θρησκεῖαι, αἱ πεποιθήσεις καί οἱ πολιτισμοὶ, ἔχουν ἱεράς περιοχάς εἰς τὰς ὁποίας ἀναφέρονται ὡς Ἃγια ἐδάφη.

Διὰ τὸν χριστιανικὸν κόσμον, ἡ περιοχὴ καὶ ἀπὸ τὰς δύο πλευρὰς τοῦ Ἰορδάνου Ποταμοῦ (Παλαιστίνη-Ἰσραήλ-Ἰορδανία), ἡ ὁποῖα γενικῶς περικλείει ἐδάφη ἀπὸ τὸν Ἰορδάνην ποταμὸν εἰς τὴν ἀνατολὴν ἕως τὴν Μεσόγειον θάλασσαν εἰς τὴν δύσιν, καὶ ἀπὸ τὸν Εὐφράτην ποταμὸν εἰς τὸν βορρᾶν ἕως τὸν κόλπον τῆς Ἄκαμπα εἰς τὸν νότον, καθὼς καὶ τὴν χερσόνησον τοῦ Σινᾶ (Αἴγυπτος) ἀποτελοῦν τοὺς Ἁγίους Τόπους ὅπου ἔλαβον μέρος ὅλα τὰ θρησκευτικὰ καὶ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης.

Ἡ περιοχὴ ἔχει πνευματικὴν σημασίαν διὰ τοὺς Χριστιανοὺς, διότι ἐδῶ ἔλαβε χώραν ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἐδῶ ἐγεννήθη ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἔζησεν, ἐταξίδεψεν, ἐκήρυξεν, καὶ ἐδῶ ἱδρύθη ἡ πρώτη Ἐκκλησία.

Ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἰδιαιτέρως ἱερὰ διότι εἰς αὐτὴν τὴν πόλιν ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανεν εἰς τὸν σταυρὸν καὶ Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

Κατὰ τάς ἀρχάς τοῦ 4 ου αἰῶνος Μ.Χ., μέ τὴν ἀναγνώρισιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς τήν ἐπίσημον θρησκείαν τοῦ νεοσυστάτου Βυζαντινοῦ κράτους καὶ τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς, ὁλόκληρος ἡ Παλαιστίνη ἀνεκηρύχθη ἐπισήμως Ἁγία Γῆ. Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτωρ Μέγας Κωνσταντῖνος διέθεσε τὰ ἀπαιτούμενα μέσα καὶ χρήματα διὰ τὴν ἵδρυσιν τῶν πρώτων μεγαλοπρεπῶν ναῶν ἐπάνω εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν. Ἡ Ἁγία Ἑλένη, μήτηρ τοῦ Κωνσταντίνου, άφίχθη εἰς τὴν Ἁγίαν Γῆν, ἰδρυσεν καὶ ἐπέβλεψεν τήν ἀνέγερσιν τῶν πρώτων ναῶν ὅπως τὸν Τάφον τοῦ Χριστοῦ, τὸν Γολγοθᾶν, τὸν χῶρον τῆς Ἀναλήψεως εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, τὸ Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως εἰς τὴν Βηθλεέμ, κ.ἄ.

Ἀπό τόν 4 ον αἰῶνα καὶ μετά, Βυζαντινοί αὐτοκράτορες, Πατριάρχαι καὶ ἐπίσκοποι, ἁπλοὶ μοναχοὶ καὶ πιστοὶ προσκυνηταὶ ἤρχισαν νὰ συρρέουν εἰς τὴν Ἁγίαν γῆν διὰ νὰ ἐπισκεφθοῦν καὶ νὰ
προσκυνήσουν τὰ Θεοβάδιστα Χώματα ἀλλά καὶ νά γνωρίσουν ὅλους τοὺς πιθανοὺς χώρους θρησκευτικῆς σημασίας. Ἐπάνω εἰς τοὺς χώρους αὐτοὺς ἐκτίζοντο ἐκκλησίαι καὶ μοναστήρια καὶ ἀμέσως μετετρέποντο εἰς προσκυνηματικὰ κέντρα.

Κατά τά ἔτη τῆς Βυζαντινῆς κυριαρχίας, 325-640Μ.Χ., ὁλόκληρος ἡ χώρα ἐγέμισε μὲ ναοὺς, μονάς καὶ προσκυνήματα. Τό 614 Μ.Χ. οἱ Πέρσαι εἰσέβαλον εἰς τήν Ἀγίαν Γῆν καὶ κατέλαβον τά Ἱεροσόλυμα. Ναοί, μοναί καὶ προσκυνήματα ἐντός καὶ ἐκτός τῶν Ἱεροσολύμων ἐκάησαν καὶ κατεστράφησαν. Χριστιανοί ἐσφαγιάσθησαν καὶ μοναχοί τῶν ἐρημικῶν μοναστηρίων βαναύσως ἐδολοφονήθησαν.

Ἡ Ἀραβικὴ κατάκτησις, ἡ ὁποία ἐπηκολούθησε τό 638 Μ.Χ. μερικά ἔτη μετὰ τὴν Περσικὴν εἰσβολήν, ἐπιδείνωσε τὴν κατάστασιν. Ὁ ἀριθμὸς τῶν Χριστιανῶν τῆς Παλαιστίνης ἠλαττώθη αἰσθητῶς καὶ ὁ μοναχισμὸς τῆς ἐρήμου ἐξηφανίσθη, ἐκτὸς ἀπὸ ὀλίγα μοναστήρια, ἅτινα ἐσυνέχισαν τὴν ἱστορίαν των παρὰ τὰς ἀντιξοότητας.

Πρὸς τὸ τέλος τοῦ 10 ου αἰῶνος Μ.Χ. ὀλίγα μόνον προσκυνήματα, τὰ κυριότερα, εἶχον μείνει ἄθικτα καὶ ἐνεργά εἰς τὰς χείρας τῶν Χριστιανῶν. Ἡ ἀποφασιστικὴ ἐπέμβασις τῶν Βυζαντινῶν
Αὐτοκρατόρων, καθὼς καὶ ἡ ἐπίμονος παρουσία ἡρώων μοναχῶν τῆς Ὀρθοδοξίας συνετέλεσαν εἰς τὴν διατήρησιν τῆς χριστιανικότητος καὶ τῆς ἱερότητος τῶν χώρων. Ἡ κατάκτησις τῶν
Σταυροφόρων καὶ ἡ ἐπαναφορὰ τῆς Παλαιστίνης ὑπὸ τὴν χριστιανικὴν κυριαρχίαν ἐβελτίωσεν προσωρινῶς τὴν κατάστασιν. Τὰ χρόνια τὰ ὁποῖα ἠκολούθησαν μετά τὴν ἀπομάκρυνσιν τῶν
Σταυροφόρων ἕως τὸ μέσον τοῦ 18 ου αἰῶνος ἔχουν χαρακτηρισθεῖ ὡς τά δυσκολότερα καὶ σκοτεινότερα εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἁγίας Γῆς. Οἱ Μαμελοῦκοι 1250-1516 Μ.Χ., ὡς ἐπίσης καὶ οἱ Ὀθωμανοὶ Τοῦρκοι ἀργότερον 1517-1917, ἐκμεταλλεύθησαν τὴν κατάστασιν καὶ μετέτρεψαν τοὺς Ἱεροὺς χώρους εἰς «ἐμπόρευμα», τὸ ὁποῖον ἐξεποιοῦσαν εἰς αὐτοὺς, οἵτινες ἔδιδαν τὰ περισσότερα λύτρα.

Τὸ ἔτος 1054 Μ.Χ., ὁ διαχωρισμὸς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδοξίας ἔλαβε χώραν. Μέχρι τότε, λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ θρησκευτικοί χώροι ἐδιοικοῦντο ἀπὸ τὴν ἱεραρχίαν τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, παρέμειναν Ὀρθόδοξοι. Μετὰ τὴν κατάσχεσιν τῶν Ἁγίων Τόπων ἀπὸ ἱππότας τῆς Δύσεως κατά τήν Πρώτην Σταυροφορίαν (1099 Μ.Χ.),
ὁρισμένoi χώροι ἐπέρασαν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τήν Δυτικήν(Καθολικὴν) Ἐκκλησίαν τὸν 12 ον αἰῶνα, ἂν καὶ οἱ γηγενεῖς Χριστιανοὶ παρέμειναν τότε (ὅπως καὶ τώρα) κυρίως Ὀρθόδοξοι. Μὲ τὴν ἧτταν τῶν Σταυροφόρων καὶ τήν διοίκησιν τῆς περιοχῆς τῶν Ἁγίων Τόπων νά περνᾷ διαδοχικῶς εἰς τοὺς Μαμελούκους καὶ τοὺς Ὀθωμανούς, ὁ ἔλεγχος τῶν θρησκευτικῶν χώρων ἐναλλάσετο μεταξὺ τῶν Καθολικῶν (Λατινικῶν) καὶ τῶν Ὀρθόδοξων (Ἑλληνικῶν) Ἐκκλησιῶν, ἀνάλογα μὲ τὸ ποιός θά μποροῦσε νά ἀποκτήσῃ ἕνα εὐνοϊκόν “φιρμάνι” ἤ “διάταγμα” ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴν “Ὑψηλὴν Πύλην” ἢ “κεντρικὴν κυβέρνησιν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας” εἰς κάποιαν συγκεκριμένην στιγμήν.

Κατόπιν διαφόρων Ὀθωμανικῶν διαταγμάτων (φιρμάνια σχετικῶς μὲ τὸ ποῖος θὰ ἐλέγχη τμήματα ἱερῶν χώρων), αὐτὰ ἅτινα ἐξεδόθησαν κατὰ τὰ ἔτη 1852 καὶ 1853 Μ.Χ. ἔλαβον διεθνῆ ἀναγνώρισιν εἰς τὸ ἄρθρον 9 τῆς Συνθήκης τῶν Παρισίων τὸ ἔτος 1856 Μ.Χ., διατηρώντας τὴν ὑπάρχουσα κατάστασιν τῶν πραγμάτων, ἢ τὸ «status quo» ἀνεπηρέαστον. Ὁ ὅρος «status
quo» ἐχρησιμοποιήθη διὰ πρώτην φορὰν ἐν σχέσει μὲ τοὺς Ἁγίους Τόπους εἰς τὸ ἄρθρον 62 τῆς Συνθήκης τοῦ Βερολίνου (1878 Μ.Χ.), μιᾶς συνθήκης ἡ ὁποῖα καθορίζει τὴν κυριαρχίαν καὶ τὰ δικαιώματα κάθε Κοινότητος ἐπὶ τῶν Ἁγίων Προσκυνημάτων καὶ ἡ ὁποία παρέμεινεν κατὰ μέγαν βαθμὸν ἀνέπαφος ἀπὸ τὸν 18 ον αἰῶνα μέχρι σήμερον.

Τό «Status Quo in the Holy Places», «Ἡ Ὑφισταμένη Κατάστασις εἰς τά Ἱερά Προσκυνήματα», μία περίληψις τῆς περιφήμου Συνθήκης τῶν Ἱερῶν Προσκυνημάτων ἡ ὁποῖα ἐκπονήθη τό 1929 ἀπό τόν Sir Lionel George Archer Cust (LGA Cust), δημόσιον ὑπάλληλον κατά τήν περίοδον τῆς Βρετανικῆς Διοικήσεως τῆς Παλαιστίνης (τῆς Βρετανικῆς Ἐντολῆς), ἔγινε γρήγορα τό τυπικόν κείμενον τῆς ὑποθέσεως καθῶς εἶναι ἡ πλέον γνωστή περίληψις τῆς «Ὑφισταμένης Καταστάσεως», ἤ τοῦ «Status quo» περί τῆς κυριαρχίας καὶ δικαιωμάτων ἐπὶ τῶν Ἁγίων Προσκυνημάτων ἐντός τῶν περιοχῶν τῶν Ἁγίων Τόπων.

Τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων

Τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἶναι σήμερον ἕνα ἀπό τά τέσσαρα Περσβυγενῆ Πατριαρχεῖα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ Ἕδραν τήν Ἁγίαν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων.

Ἰστορικῶς ἀνάγει τήν ὕπαρξίν του εἰς τήν ἀρχαιοτέραν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων ἡ ὁποῖα ἰδρύθη μετὰ τήν Σταύρωσιν, Ἀνάστασιν καὶ Ἀνάληψιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τό ἔτος 33 Μ.Χ., εἰς τά Ἱεροσόλυμα.

Οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἔθεσαν τάς πρώτας βάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἡ ὁποῖα ἀποκαλεῖται καὶ « Μήτηρ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν», καὶ ἡ ὁποῖα κατά συνέπειαν ἐδέχθη καὶ τούς πρώτους διωγμούς. Ὁ δέ Πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων ἐξελέγη ὁ Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος (+62). Τό ἔτος 451 Μ.Χ. κατά τήν 4 ην
Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἐν Χαλκηδόνι, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἀνυψώθῃ εἰς Πατριαρχεῖον.

Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τὸ ἀρχαιότερον καὶ μοναδικὸν Ἀποστολικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον μὲ Ἕδραν τὴν Ἁγίαν Πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων, ἀντιπροσωπεύει τὴν ἀδιάκοπον
ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας ὡς φυσικὴν συνέχειαν τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Τὁ Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι εἷς ἐκ τῶν μεγαλυτέρων θεματοφυλάκων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στελεχώνεται ἀπό τήν Ἱεράν Ἀγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα ἡ ὁποῖα διέπεται ἀπὸ τούς ἐκκλησιαστικοὺς κανόνας καὶ θεσμοὺς τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἔχει ὡς ἱεράν ἀποστολὴν της τήν ὑπεράσπισιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, τήν διαφύλαξιν καὶ περιφρούρησιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, καὶ τήν πνευματικὴν καθοδήγησιν τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ ἐπικεφαλής τῆς Ἱερᾶς Ἀγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ποιμαίνει τό Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων, καὶ εἶναι τέταρτος τῇ τάξει τῶν ἑννέα Πατριαρχῶν
τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀπό τό ἔτος 2005, Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ κ.κ. Θεόφιλος Γ’.

Τό Χριστιανικόν Προσκύνημα εἰς την Ἁγίαν Γῆν

Τό προσκύνημα εἶναι ἕνα ταξίδι τό ὁποῖον ἔχει θρησκευτικήν ἤ πνευματικήν σημασίαν. Τό ταξίδι συνήθως πραγματοποιεῖται πρός ἕνα σημαντικόν θρησκευτικόν χῶρον.

Ὁ Χριστιανισμός ἔχει ἰσχυράν προσκυνηματικήν παράδοσιν τόσον εἰς χώρους αἵτινες σχετίζονται μέ τήν Καινήν Διαθήκην (εἰδικῶς εἰς τούς Ἁγίους Τόπους) ὅσον καὶ εἰς χώρους αἵτινες σχετίζονται μέ μεταγενεστέρους Ἁγίους ἤ θαύματα. Τό προσκύνημα δέν εἶναι ὑποχρεωτικόν εἰς τόν Χριστιανισμόν, ἀλλά πολλοί Χριστιανοί ἐπιλέγουν νά κάνουν ταξίδια πρός ἱερούς χώρους διά νά ἐμβαθύνουν τήν ἐπικοινωνίαν των μέ τόν Θεόν.

Ἡ προσκυνηματική παράδοσις τῶν Χριστιανῶν πρός τούς Ἁγίους Τόπους καθιερώθη ἀπό τήν Ἁγίαν Ἑλένην, τήν μητέρα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ἐνεθαρρύνθη ἀπό τούς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι εἷς ἐκ τῶν σημαντικοτέρων προορισμῶν διά τόν Χριστιανόν προσκυνητήν, καὶ συγκεκριμμένως ἡ πόλις τῶν Ἱερουσολύμων, ἡ ὁποία εἶναι ἱδιαιτέρως ἱερά διά τούς Χριστιανούς, λόγῳ πού εἰς αὐτήν τήν πόλιν ἀπέθανεν ὁ Ἰησούς ἐπί σταυροῦ καὶ Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

Ἡ πόλις τῶν Ἱεροσολύμων ἐξακολουθεῖ νά ἔχῃ ἰδιαιτέραν ἱεράν σημασίαν ἕως τῶν ἡμερῶν μας ὅχι μόνον διά τούς Χριστιανούς, ἀλλά καὶ διά τούς Ἑβραίους καὶ Μουσουλμάνους.

Ἀπὸ τὸν 4 ον αἰῶνα. Μ.Χ., Χριστιανοὶ προσκυνηταὶ ἐπισκέπτονται τοὺς Ἁγίους Τόπους συνεχῶς καὶ ἀδιακόπως μέχρι σήμερον. Ἀρχικῶς, ἤρχοντο ἀπὸ τὴν περιοχὴν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Εὐρώπης, ἀργότερον καὶ ἀπὸ μέρη τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς, καὶ τελευταίως ἀπό ὅλον τὸν κόσμον. Τὸ προσκύνημα εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους ἀπὸ Χριστιανοὺς ἔγινε δυσκολώτερον κατὰ τὰ χρόνια ὅταν τὰ Ἅγια Μέρη εὑρίσκοντο ὑπὸ μουσουλμανικὸν ἔλεγχον, ὡστόσο μικρὸς ἀριθμὸς προσκυνητῶν ἐπισκέπτοντο τὰς περιοχὰς τῆς Ἁγίας Γῆς.

Δία τοὺς Ὀρθοδόξους προσκυνητάς, οἱ Ἅγιοι Τόποι ἀποτελοῦν ἔν ἰδιαίτερον σημεῖον ἕλξεως καθὼς καὶ ἔνα μοναδικόν προορισμὸν δία προσκύνημα. Τὸ ταξίδι, δὲν εἶναι ἀπλῶς μία ἐπίσκεψις εἰς κἄποιον χῶρον. Ἀπαιτεῖται πνευματικός καὶ σωματικός καθαρμός μετά προσευχῆς καὶ νηστείας. Θά εἷναι ἐμπειρία ζωῆς, καὶ τὰ συμβάντα καθὼς καὶ αἱ πνευματικαἰ ἐμπειρίαι θά εἷναι ἀνεπανάληπται.

Οἱ προσκυνηταί θά ἐπισκεφθοῦν διάφορα μοναστήρια, ἱεροὺς τόπους, ἐκκλησίας καὶ προσκυνήματα, τὰ σημαντικότερα ἀπὸ τὰ ὁποία εἷναι: Ὁ Πανάγιος Τάφος καὶ Γολγοθάς έν Ἱερουσαλήμ, ὁ τόπος τῆς Ἀναλήψεως ἐν τῷ Ὄρει τῶν Ἐλαιῶν, ὁ Τάφος τῆς Παναγίας ἐν Γεθσημανῇ, ὁ Ναός καὶ τὸ Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως ἐν Βηθλεέμ, ὁ Τάφος τοῦ Λαζάρου ἐν Βηθανίᾳ, ὁ Ναός τοῦ
Εὐαγγελισμοῦ ἐν Ναζαρέτ, τὸ Ὄρος τῆς Μεταμόρφωσης(Θαβώρ), ἡ πολις τῆς Κανᾶ ὅπου ἔλαβεν χώραν τὸ πρῶτον θαῦμα τοῦ Ἰησοῦ, καθὼς καὶ τὸ Ὄρος Σινᾶ.

Ἀκολουθώντας καὶ ἑτέραν παράδοσιν, οἱ Ὀρθόδοξοι προσκυνηταί τῶν Ἁγίων Τόπων θά λάβουν τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριάρχου τῶν Ἱεροσολύμων ὡς ἐπίσης καὶ τὴν εὐλογίαν τῶν ὑδάτων τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ εἰς τὸ σημεῖον ὅπου κατὰ τὴν παράδοσιν ἐβαπτίσθη ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπό τὸν Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν. Ἐν συνέχεὶᾳ, θά ἀνακυρηχθοῦν «Προσκυνηταί τῶν Ἁγίων Τόπων» καὶ θά τούς δοθῇ ὁ τίτλος «Χατζής», «τιμητικὸς» τίτλος, μία Ἀραβικὴ λέξις σήμερον μέ ρίζας ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴν λέξιν «Ἅγιος» ἡ ὁποία ἐπέρασεν εἰς τήν Ἀραβικὴν γλῶσσαν, σημαίνοντας Ἅγιος ἤ Ἡγιασμένος.

Κατά τήν περίοδον τῆς Τουρκοκρατίας, τό Ὀρθόδοξον προσκύνημα πρός τούς Ἁγίους Τόπους ἦτο δύσκολον καὶ μάλιστα ἐπικίνδυνον. Οἱ προσκυνηταί πολλὰς φορὰς ἔπιπτον θύματα ἀπάτης καὶ ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ καιροσκόπους καὶ μικροαπατεῶνας, ἀλλά ἐπίσης καὶ ἐπιθέσεων ἀπό ληστάς κατά τήν διάρκειαν τῶν ταξιδίων των.

Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν τὸ Πατριαρχεῖον κατέβαλε ἰδιαιτέραν προσπάθειαν διὰ τὴν ὀργάνωσιν τῶν προσκυνηματικῶν ταξιδίων καὶ τὴν ἀσφάλειάν των. Παρεῖχεν ὁδηγίας καθὼς καὶ ὁδηγόν, τὸν
“Ἐμὶν Χατζή”, ἐνῶ οἱ ταξιδιῶται ἐφιλοξενοῦντο εἰς τά Μετόχια καὶ εἰς διαφόρους ἐγκαταστάσεις ξενώνων τῶν μοναστηρίων.

Ὁ λιμήν τῆς Ἰόππης, θά εἶναι τό πρῶτον σημεῖον συναντήσεως τῶν προσκυνητῶν, ἡ ἀφετηρία τοῦ ταξιδίου, καθὼς καὶ ἡ εἴσοδος εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ. Τὰ πλοῖα ἔφθανον εἰς τήν Ἰόππην τὴν αὐγὴν καὶ ἀγκυροβολοῦσαν τοὐλάχιστον ἕνα χιλιόμετρον ἀπὸ τὴν ἀκτήν, πέρα ἀπὸ τοὺς ὑφάλους οἱ ὁποῖοι ἐμπόδιζον τὰ πλοῖα διά νά εἰσέλθουν εἰς τό ἀγκυροβόλιον.

Οἱ ἐπιβᾶται καὶ τὸ φορτίον ἐκφορτώνοντο ἀπὸ τὸ πλοῖον εἰς βάρκας μὲ κουπιὰ ἐπανδρωμένα ἀπὸ ἔμπειρους Ἄραβας ναυτικούς. Ἕνας τοπικὸς ὁδηγὸς καὶ ἡ ὁμάδα του θὰ τούς συναντήσουν καὶ ἀπό ἐκεῖ καὶ μετά θά τούς καθοδηγήσουν εἰς τά σημεῖα διαμονῆς των καὶ διά τήν περιατέρω πορείαν τοῦ ταξιδίου των.

Τό πρσκύνημα πρός τούς Ἁγίους Τόπους κατά τόν μεσαίωνα διήρκει ἀπό 6 μήνας ἕως ἕνα ἔτος.

Κατὰ τήν διάρκειαν τοῦ 19ου αἰῶνος καὶ ἕως τήν τρίτην δεκαετίαν τοῦ 20 ου αἰῶνος, μὲ τὴν βελτίωσιν τῶν ταξιδιωτικῶν μέσων ἐπί ξηρᾶς καὶ διά θαλάσσης, ἡ ἐπίσκεψις εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους ἔγινε πιό ὀργανωμένη. Μεγαλύτερος ἀριθμὸς προσκυνητῶν ἤρχισαν νὰ καταφθάνουν εἰς τὴν περιοχὴν τῶν Ἁγίων Τόπων κυρίως μέσω τοῦ θαλασσίου λιμένος τῆς Ἰόππης.

Τό προσκύνημα θά ξεκινοῦσε μέ ἐπισκέψεις εἰς τά Μετόχια, τάς ἐκκλησίας καὶ τούς ἱερούς χώρους ἐντός καὶ πέριξ τῆς Ἰόππης.

Μετά ἀπό μίαν περίοδον διαμονῆς εἰς τήν Ἰόππην, οἱ προσκυνηταί θά ὀργανωθοῦν διά νά μετακινηθοῦν εἰς τήν ἐπομένην πόλιν ἤ μονήν καθ’ὁδόν πρός τήν Ἱερουσαλήμ. Θά ἐπισκεφθοῦν καὶ θά διαμείνουν εἰς τά μοναστήρια καὶ τάς πόλεις κατά τήν διαδρομήν των καθῶς θά κινοῦνται βαθύτερα εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν καὶ πλησιέστερα πρός τήν Ἱερουσαλήμ, ὅπως τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἐν Λύδδῃ.

Ἡ περιήγησις θὰ συνεχίσῃ καὶ εἰς ἄλλας μονάς καὶ ἱερὰ μνημεῖα ἐν Παλαιστίνῃ, καὶ ἀκόμη ἕως τήν Ἱεράν καὶ Ἱστορικήν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς τήν χερσόνησον τοῦ Σινᾶ ἂν τὸ ἐπιλέξουν.

Ἡ μεγάλη καὶ κυρία διαμονὴ τῶν προσκυνητῶν θὰ εἶναι εἰς τήν Ἱεράν πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπου θὰ ἐπισκεφθοῦν τόν ναόν τῆς Ἀναστάσεως, τόν Πανάγιον Τάφον, καὶ ἄλλους θρησκευτικοὺς χώρους γύρω ἀπὸ τὴν Ἱεράν Πόλιν. Θὰ διαμείνουν ἐκεῖ διὰ μεγαλύτερον χρονικὸν διάστημα καὶ συνήθως θά ἑορτάσουν τάς μεγάλας ἑορτάς ὅπως τά Χριστούγεννα, τήν Ἀνάστασιν, τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, ἤ τήν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀναλόγως μὲ τὴν περίοδον τῆς ἐπισκέψεως.

Μετὰ τὸ μεγάλο τους ταξίδι, οἱ προσκυνηταί θὰ ἐπιστρέψουν καὶ πάλιν εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἰόππης καὶ θὰ ἐπιβιβασθοῦν εἰς τὸ ἑπόμενον πλοῖον διά νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν πατρίδα των.

Μετὰ τὸν Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον, τὰ διεθνῆ Ταξίδια καὶ ὁ Τουρισμὸς ἤρχισαν νὰ ἀναπτύσσονται πολὺ γρήγορα. Βελτιώσεις εἰς τὴν τεχνολογίαν, εἰς τά μέσα μεταφορᾶς καὶ εἰς τάς
ἐγκαταστάσεις διαμονῆς, κατέστησαν τὰ ταξίδια εὐκολώτερα, ἀσφαλέστερα, οἰκονομικώτερα καὶ πιὸ προσιτά.

Τό θρησκευτικόν ταξίδιον καὶ προσκύνημα, καὶ αὐτό ὡς μία μορφὴ Ταξιδίου ἢ Τουρισμοῦ, ἔγινε ἐπίσης εὐκολότερον, καλλίτερα ὀργανωμένον καὶ ἐγνώρισεν ἀνάπτυξιν.

Προσκυνηταὶ εἰς ὀργανωμένας ὁμάδας καὶ μέ Ταξιδιωτικὰ προγράμματα ἥρχισαν νὰ καταφθάνουν εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους. Προερχόμενοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, εἴτε ἀτομικά, εἴτε εἰς
μικράς ἢ μεγάλας ὁμάδας, οἱ Χριστιανοὶ σήμερον ἔχουν τὴν εὐκαιρίαν νὰ κάνουν ἕνα προσκύνημα εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἕως καὶ ἐντός ὁλίγων ἡμερῶν.

Εἰς τό Ταξιδιωτικόν Πρακτορεῖον ΥΦΗΛΙΟΣ εἰδικευόμεθα εἰς τά προσκυνηματικά ταξίδια, εἰδικῶς πρός τήν περιοχήν τῶν Ἁγίων Τόπων. Ἐπιλέξατε ἀπὸ τὰ προγράμματά μας ὑπὸ τάς κατηγορίας Θρησκευτικός Τουρισμός / Ἅγιοι Τόποι καί ἀκολουθήσατέ μας εἰς τούς Ἁγίους Τόπους. Ἐπιτρέψατε εἰς τήν 30ετῆ ἐμπειρίαν μας, καθώς καί εἰς τάς μοναδικάς καί ὑψηλῆς ποιότητος ὑπηρεσίας τοῦ προσωπικοῦ μας τό ὁποῖον καὶ κατάγεται ἀπό τούς Ἁγίους Τόπους, νά σᾶς προσφέρουν μίαν μοναδικήν ἐμπειρίαν ζωῆς.

Ἐγγραφῆτε εἰς ἕνα ἀπό τά προσκυνηματικά μας ταξίδια καὶ ἐπισκεφθῆτε μαζί μας τούς Ἁγίους Τόπους ἀκολουθώντας τά βήματα του Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπιτρέψατέ μας νά σᾶς δώσουμε τήν εὐκαιρίαν διά νά ζήσετε μοναδικάς στιγμάς πνευματικότητος, νὰ βιώσετε μοναδικὰς ἐμπειρίας, νὰ λάβετε μοναδικάς εὐλογίας ἀπὸ τὰ Θεοβάδιστα μέρη καὶ νὰ ἐκπληρώσετε ἕνα «Τάμα Ζωῆς».

Θεόδωρος Βαράκλας
ΥΦΗΛΙΟΣ – Ταξίδια καὶ Τουρισμός